het verhaal van Humphrey Trouerbach Zaandam

Heb je een leuk verhaal of een belevenis, een mooie herinnering, of iets anders dat je wilt delen met mede NNG-ers, post dan hier je bijdrage.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1750
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

het verhaal van Humphrey Trouerbach Zaandam

Bericht door webmaster »

‘Bij terugkomst bleek mijn vader op de “zwarte lijst” van de Indonesiërs te staan’
Jordy, Tymen, Amare, Marijn, Arjan, Sido vertellen het verhaal van Humphrey Trouerbach Zaandam

De leerlingen Jordy, Tymen, Amare, Marijn, Arjan en Sido gingen op bezoek bij Humphrey Trouerbach (1947) om hem te interviewen. Onderweg regende het pijpenstelen en toen ze aankwamen waren ze helemaal doorweekt. Humphrey en zijn vrouw haalden meteen handdoeken van boven zodat ze zich konden afdrogen. Op de tafel stonden thee en koekjes en allemaal lekkere Indonesische hapjes.

U bent in Nieuw-Guinea opgegroeid. Hoe was het daar?

‘Ik ben in 1947 geboren in Surabaya, maar groeide op in Nieuw-Guinea (dat nu Papua heet). Mijn vader werkte bij de Nederlandse politie. De Indonesische vrijheidsstrijders waren tegen Nederland en bij terugkeer van een patrouille uit Nieuw-Guinea bleek mijn vader op de “zwarte lijst” te staan. Daarom moest hij (met zijn gezin met vier kinderen) vluchten naar Nieuw-Guinea. Daar heb ik van mijn vierde tot mijn vijftiende gewoond. Ondanks het feit dat we het niet breed hadden, heb ik daar een geweldige jeugd gehad. In 1961 gingen wij voor een jaar verlof naar Nederland. Door de politieke situatie – Nieuw-Guinea werd aan Indonesië gegeven – konden wij niet meer terug en zijn we noodgedwongen in Nederland gebleven. Ik wilde altijd wel een keer naar Nederland toe, maar nooit definitief weg uit Nieuw-Guinea. Ook de Nederlandse cultuur waarin wij van onze geboorte af mee zijn grootgebracht, speelt hierin uiteraard grote een rol. Thuis werd er altijd Nederlands gesproken, net als op school.’

Waar komt de naam Trouerbach vandaan?

‘Dat wist ik zelf ook heel lang niet precies. Daarom besloot ik op verzoek in 1997 een reünie te organiseren voor de Trouerbachs in Nederland. Hiervoor raadpleegde ik alle Nederlandse telefoongidsen. Uiteindelijk kwamen er families van allerlei landen, zoals Amerika, Duitsland en België. Zelf dacht ik dat mijn achternaam uit Duitsland kwam, maar uit de verhalen op de reünie hoorde ik dat de naam Trouerbach uit Oostenrijk kwam. Een neef was daar op vakantie en kwam er een dorpje met de naam Trouerbach tegen. Daar ligt waarschijnlijk de oorsprong van onze naam.’

Hoe was de reis naar Nederland?

‘Ik was nog maar vijftien toen wij voor een jaar met verlof naar Nederland gingen. Wij kinderen mochten toen kiezen of we in twee dagen met het vliegtuig gingen, of in zes weken met de boot. Natuurlijk kozen wij kinderen voor de boot (Zuiderkruis), dat betekende zes weken lang geen school! Aan boord waren twee groepen; een groep ‘’Australische Nederlanders’’ en de groep Indische Nederlanders – waaronder wij – die in Nieuw Guinea opgepikt waren. Het was een lange reis en er gebeurde van alles op de boot. Op een gegeven moment werd er zelfs gevochten. Dat kwam omdat een paar mensen van de groep ‘’Australische Nederlanders’’ een paar andere uit de Nieuw-Guinea-groep uitscholden voor onder andere ‘poepmens’. Dat werd niet gepikt. De vechtersbazen van beide groepen kregen van de kapitein hutarrest en mochten niet op het deel van de ander komen, zodat er niet nog meer gevochten werd. Uiteindelijk kwamen we veilig aan in Nederland.’

Hoe vond u het hier in Nederland?

‘We zouden hier in principe maar een jaar blijven, mijn vader had namelijk een jaar betaald verlof. Maar uiteindelijk bleven we in Heerenveen, waar wij bij mijn oma in huis woonden. Mijn vader kreeg intussen een baan bij de NS in Amsterdam. In die tijd was ik nogal driftig en vocht ik daar regelmatig met veel jongens, die dingen tegen mij zeiden zonder iets van mijn geschiedenis te kennen, waardoor ik me beledigd voelde. Later kwamen we in een eigen flat te wonen. Ik speelde voor het betaald voetbal jeugdteam van Heerenveen. Ook werd ik uitgenodigd voor het Noord-Nederlands jeugdteam onder de achttien jaar. Dat was wel fijn. In 1964 verhuisden we naar Amsterdam. Zowel in Heerenveen als in Amsterdam had ik een leuke tijd, maar ik had soms ook het gevoel terug te willen naar Nieuw-Guinea. Inmiddels ben ik een paar keer teruggegaan en dat voelt altijd weer als thuiskomen. Ik zet mij op kleine schaal in voor Papua, onder anderen voor een weeshuis en de renovatie van mijn oude HBS-school. Maar toch zou ik niet meer definitief terug willen. Nederland, waar mijn familie woont en waar ik inmiddels meer dan vijftig jaar woon, is mijn thuis geworden.’

Vorig jaar mei ben ik geinterviewd in het kader van ''In mijn buurt'', leren door ontmoeting.
Het interview werd afgenomen door leerlingen van het Zaanlands Lyceum.

''In mijn buurt'' laat kinderen leren door ontmoeting met mensen uit hun buurt. Door verschillende buurtbewoners met elkaar in contact te brengen,
creëren zij nieuwe, jonge Erfgoeddragers, die de geschiedenis van de buurt levend houden.

Humphrey Trouerbach


Wil je meer interviews lezen: http://www.inmijnbuurt.org/archief/them ... rt?archief
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1750
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

Re: het verhaal van Humphrey Trouerbach Zaandam

Bericht door webmaster »

Onderstaand verhaal is geschreven door Humphrey Trouerbach in september 2022:

Onderwerp: Verhalen Nieuw_Guinea

In 1950 zijn we vanuit Surabaja naar Nieuw-Guinea gegaan, eerst naar SEROEI en daarna naar HOLLANDIA, van waaruit wij in 1961 naar Nederland vertrokken. Ondanks dat wij niet veel hadden, was het een onvergetelijke tijd. En alle gebeurtenissen in 350 woorden verpakken, is moeilijk. De gebeurtenissen zijn fragmentarisch en chronologisch vermeld.

Mijn vader, Jos Trouerbach, werkte bij de politie. In SEROEI hadden wij een ambtswoning, met een toilet buiten de woning boven een kali (rivier). In de vloer van het toilet was een gat, waar je je behoefte kon doen en vervolgens alles in de stromende rivier verdween.

In HOLLANDIA hebben wij o.a. in SENTANI (bij het vliegveld) gewoond. Daar was mijn vader hoofd Papoea Politieschool). Erlag veel materiaal uit WOII: neergestorte vliegtuigen, drums met brandstof, munitie etc. De drums met brandstof gebruikten wij prive. Meerdere keren moest mijn vader naar het militair ziekenhuis in IFAR gaan met mijn jongere broer Rob (olie uit een drum gedronken), mijn jongere zus Vonny (een matoapit in haar neus gedrukt, matoa is een vrucht) en mijn moeder (gebroken fles op haar wreef gevallen). Een zware tijd voor mijn vader, die ook vaak op patrouille moest. Zelf genoot ik van de omgeving, ging naar de kali om visjes te vangen, naar de bush om zoete aardappelen te rapen en boomvruchten te plukken. Alles werd dan in vuurtje gepoft en geroosterd/gegrild. Heel avontuurlijk allemaal. Ook het jagen op zwijnen met mijn vader en enkele politieagenten en het (onwetend) gegeten hebben van veldmuizen zal ik niet vergeten.

Voordat mijn moeder naar bed ging, liep ze alle slaapkamers door om de kinderen nog een nachtkusje te geven. Toen ze een keer in de jongenskamer kwam, dacht ze dat er riemen op de grond lagen. Op het moment dat ze die wilde oppakken, bewogen ze! Het bleken slangen te zijn, door haar gegil werden wij jongens wakker en in alle bangheid wisten we toch de slangen het huis uit te krijgen. Op de terugweg van Hollandia-Binnen reden we een keer in het donker met de politiejeep over een soort drempel. Mijn vader stopte en we stapten allen uit om te kijken wat het was. Het was een dode python die dwars over de weg lag met een opgezwollen maag. De meegereden leerling politie-agent wist direct te vertellen, wat die zwelling was: een verorberde prooi. Hij sneed de maag open en daar kwam een hele (dode) hond uit!

Onvergetelijk was ook Koninginnedag. Alles op en rond de kazerne en onze woning was versierd en heel vroeg in de ochtend kwam de bevolking in traditionele klederdracht naar ons huis om een serenade te geven. Allemaal vrolijke en lachende gezichten, de voortzetting gebeurde op het nabijgelegen voetbalveld. Daar werden allerlei Hollandse spelletjes gedaan zoals koekhappen, zaklopen, paalklimmen, kussengevechten etc.

Nieuw-Guinea, het land waar ik nooit voorgoed van weg wilde gaan!


Humphrey Trouerbach
Gondellaan 50
1503 KR Zaandam
06-22218134
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Humphrey
Berichten: 122
Lid geworden op: za 09 feb 2008, 18:22

Re: het verhaal van Humphrey Trouerbach Zaandam

Bericht door Humphrey »

Plaats reactie