De bergen zullen vrede dragen - Dr. Dick Kroneman

Heb je een boek gezien of gelezen dat interessant is? Meldt het hier en geef informatie over titel, auteur en prijs. En misschien en korte samenvatting of recentie?
Plaats reactie
Koen J de Jager
Berichten: 156
Lid geworden op: do 14 feb 2008, 13:21

De bergen zullen vrede dragen - Dr. Dick Kroneman

Bericht door Koen J de Jager »

Kroneman, dr. Dick. (2016)

De bergen zullen vrede dragen

ISBN 9789462789432
Apeldoorn, Uitg. de Banier. 143 pag. (€ 16,50)
In 1963 kwam ds. G. Kuijt als eerste zendeling van de Gereformeerde Gemeenten (Gereja Jemaat Reformasi Papua) aan in de Abenaho (Pass Valley) op Papoea. Sinds die tijd is er veel gebeurd. Meerdere zendingswerkers werden uitgezonden. In dit boek brengt zendingswerker dr. Dick Kroneman aan de hand van verschillende interviews in beeld hoe de eerste generatie Papoea’s het Woord ontving, hoe zij het overdroegen op de tweede generatie en hoe de derde generatie na hen met dit Woord leeft. Daarbij komen zowel verblijdende als teleurstellende zaken eerlijk aan de orde.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

artikel in Boekennieuws najaar 2016:
Op de lagere school in Kampen kwam Kroneman voor het eerst in aanraking met het zendingwerk op Papoea. ‘Een diavoorstelling van het zendingswerk op Papoea maakte een onuitwisbare indruk op me. Vooral de medische en de geestelijke nood spraken me erg aan. Toen ik later op het gymnasium zat, hoorde ik voor het eerst over het Bijbelvertaalwerk dat door Chris Fahner in de Yali-taal werd gedaan. Toen sloeg de vonk echt over. Ik dacht: wat is het mooi om de Heere zo te mogen dienen op het zendingsveld met de taalkundige gaven die Hij gegeven heeft. Naast mijn theologiestudie in Utrecht heb ik destijds ook veel aan taalwetenschap en culturele antropologie gedaan. Aanvankelijk was er tijdens mijn studietijd geen vacature voor Bijbelvertaler op Papoea. Dat veranderde echter een paar jaar voordat ik afstudeerde. Toen bleek er grote behoefte te zijn aan een vertaalkundige. In samenwerking met de Zending Gereformeerde Gemeenten en Wycliffe Bijbelvertalers zijn mijn vrouw en ik in 1987 uitgezonden naar Papoea.’

Kronemans eerst indruk van het land was positief: het leven aan de kust was minder primitief dan hij zich had voorgesteld en in het binnenland vielen hem de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de plaatselijke bevolking op, ook toen hij de Una-taal nog niet beheerste. ‘Dat leverde soms komische situaties op. Diman, de stenenbijlenmaker, stond de eerste dag al voor de deur met een levende kip in zijn hand. Hij overhandigde mij de kip en zei vervolgens in zijn beste Indonesisch: “Saya mau beli ayam” (“Ik wil een kip kopen”). Hij bedoelde echter te zeggen: “Saya mau jual ayam” (“Ik wil je een kip verkopen”). Omgekeerd zullen de Langda-mensen zich soms ook vermaakt hebben in de begintijd toen wij bezig waren om de Una-taal te leren.’

Ook nu nog maakt Kroneman mooie momenten mee: ‘Als taalinformanten tijdens een controle van een vertaald Bijbelgedeelte opeens de bedoeling van een perikoop of Bijbelvers begrijpen en dat op enthousiaste wijze navertellen of daarover nog meer vragen stellen.’
Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten. ‘Lopen in het steile berglandschap rond Langda is heel zwaar werk, zeker voor westerlingen die geboren zijn in het platte polderland van Nederland. Ik herinner me dat ik op een van die tochten van bergop en bergaf niet meer verder kon. Na enkele uren was ik helemaal buiten adem en kon ik geen stap meer verzetten. “Geen enkel probleem”, zei Jiwik, “dan dragen we je toch gewoon naar boven?” Eerst wilde ik daar helemaal niets van weten. Maar nadat ik een paar keer een poging had gedaan om nog een paar stappen te zetten, gaf ik me gewonnen. Jiwik en enkele andere Langda-mannen hesen mij zonder veel moeite op een kunstig geïmproviseerde brancard en onder luid gejoel werd ik in hoog tempo door vier dragers naar boven gedragen. Dat soort ervaringen schept een band met de bevolking. Je beseft je eigen afhankelijkheid en je krijgt waardering voor de manier waarop de plaatselijke bevolking zich trefzeker en schijnbaar moeiteloos voortbeweegt op de steile berghellingen.’
Een lastig moment was verder een (kortstondige) ruzie met zijn beste vriend. ‘Ik heb een keer een varken met pijl en boog doodgeschoten, nadat het onze tuin in Langda had omgewroet. Niemand wist van wie het beest was. Later bleek het van mijn beste vriend, Karba, te zijn. Hij was aanvankelijk heel boos, maar draaide later gelukkig bij en erkende dat ik helemaal volgens de regels had gehandeld.’
Tot de moeilijkste ervaringen rekent Kroneman het op vrij jonge leeftijd overlijden van Zeth Nabyal, ouderling in Sentani en het sterven van vroegere medewerkers aan de gevolgen van alcohol en aids. Heel moeilijk vindt hij ook dat jonge kinderen (onnodig) sterven aan de gevolgen van malaria, omdat de ouders zich onvoldoende hebben ingezet om het kind malariamedicijnen te geven.

Kroneman kan zich geen enkel moment herinneren dat hij echt helemaal terug wilde naar Nederland. ‘Op sommige momenten mis je je ouders, en later je kinderen, natuurlijk wel. En af en toe, als de elektricteit uitvalt of het internet het niet doet, voel je je echt onthand.’
Kronemans belangrijkste werkzaamheden zijn al die jaren Bijbelvertaalwerk en alfabetiseringswerk geweest. ‘Het controleren van Bijbelvertalingen (in het Una en in andere talen) als vertaalconsulent is een belangrijk onderdeel van mijn huidige taak. Daarnaast geef ik les aan de Gereformeerde Theologische Hogeschool in Wamena (exegese, hermeneutiek, antropologie, methoden van onderzoek en scriptiebegeleiding). Verder ben ik in deeltijd vertaalcoördinator voor SIL wereldwijd. In die rol geef ik leiding aan de doordenking van vragen die te maken hebben met de kwaliteit van het Bijbelvertaalwerk en van de training en upgrading van vertaalconsulenten.’
Wat Kroneman van het werk van de Geest op Papoea ziet? ‘De veranderingen in het leven van mensen als Diman, Karba en Hogfan spreken doekdelen. Voor zendingswerkers die de plaatselijke stamtaal niet of onvoldoende kennen, blijven dit soort vruchten vaak buiten het gezichtsveld, omdat de mensen van de eerste generatie vaak alleen de stamtaal spreken.’
Ondanks vijftig jaar zendingswerk op Papoea is er volgens de taalkundige nog heel veel werk te doen, vooral: begeleiden van de Papoeavertalers en begeleiden en trainen van docenten aan de theologische hogeschool. Volgens hem is er daarvoor nog steeds behoefte aan vertaalconsulenten en theologische docenten vanuit Nederland. ‘Zendingswerkers vervullen daarnaast een belangrijke verbindende schakel tussen het werk op het zendingsveld en de zendende kerk/organisatie. Zonder de ondersteunende functie van zendingswerkers zou de onderlinge communicatie veel stroever verlopen. Er kan echter in de toekomst wel een moment aanbreken dat zowel de kerk op Papoea als de zending in Nederland vinden dat ook de personele inzet vanuit Nederland helemaal moet worden afgebouwd. Over het algemeen lijkt de kerk op Papoea echter vooralsnog meer geïnteresseerd te zijn in het voortzetten van personele inzet vanuit Nederland dan in het afbouwen daarvan.
Bijlagen
Cover Kroneman-Bergen kl..jpg
Cover Kroneman-Bergen kl..jpg (9.35 KiB) 2258 keer bekeken
Plaats reactie