Jos Wessels, 99 jaar, geïnterviewd

Hier kun je informatie kwijt over huwelijk, overlijden en andere persoonlijke gebeurtenissen die betrekking hebben op ex-NNG-ers.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1749
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

Jos Wessels, 99 jaar, geïnterviewd

Bericht door webmaster »

Wellicht aardig om dit op jouw site te publiceren, velen zullen hem namelijk kennen en het is een mens van de dag (zoals iedereen trouwens)
Bij voorbaat dank,
Met hartelijke groet
Jos Hoogerwerf
JosWessels_E9950.jpg
JosWessels_E9950.jpg (133.42 KiB) 1851 keer bekeken

JOS WESSELS (99) WAS KRIJGSGEVANGENE DWANGARBEIDER AAN DE “DODENSPOORLIJN’ IN THAILAND

(door Mannes Schoppink)

ZEEWOLDE - Wat deed u gedurende de oorlogsjaren ’40-‘45? Kunt u zich de bevrijding nog
herinneren? Deel 12 (slot): Jos Wessels (99).

KNIL
Jos Wessels bereikte op 1 april jl. de zeer respectabele leeftijd van 99 jaar. Sinds 2009 woont
hij in Zeewolde. Daarvoor had hij een kleine dertig jaar in Frankrijk gewoond. Vanaf 1963,
toen hij vanuit Nieuw-Guinea terugkwam naar Nederland, had hij in de scheepvaart gewerkt.
Jos’ vrouw overleed in juli 1996 op 75-jarige leeftijd. Zijn enige, twee jaar jongere broer
overleed in november van datzelfde jaar. Jos heeft drie dochters, van wie de oudste reeds 78
is en de jongste 63.

Jos kwam in 1921 ter wereld in Batavia, zoals Jakarta tot 1942 heette. “Mijn vader
controleerde in een groot pakhuis de import en export van thee, rubber, koffie en rotan”,
steekt Jos van wal. “De lagere school duurde destijds zeven jaar. In de vierde klas kregen we
reeds Frans. Na de lagere was er de middelbare school. Die duurde voor mij zes jaar, want ik
moest één jaar overdoen. Met het diploma op zak zou ik naar de universiteit mogen, maar
dat ging niet door.” De oorzaak van dat laatste was het gegeven dat Jos werd opgeroepen
het Koninklijke Nederlandsch-Indisch Leger, kortweg KNIL, te dienen. “Ik kwam op Midden-
Java terecht bij het pantserluchtafweergeschut. Daarbij werd ik opgeleid vliegtuigen en
parachutes neer te halen. In 1941 kreeg ik vervolgens een infanterie-opleiding. Ik leerde van
alles, tot het geblinddoekt in en uit elkaar halen van een geweer toe.”

Eind 1941 werd het KNIL bij de oorlog betrokken. “De Japanners hebben op 7 december van
dat jaar op zeer lafhartige wijze de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor op Hawaï
aangevallen, ik kan niet anders zeggen: op zeer lafhartige wijze! Het gebeurde heel
plotseling. Er werden daarbij allerlei kamikazepiloten ingezet. Zij kwamen heel laag over de
haven aanvliegen, raakten hun doel en vonden zelf prompt massaal de dood. De aanval
kostte meer dan 2.400 Amerikanen het leven. De laffe aanval kon Amerika natuurlijk niet
over z’n kant laten gaan.” In het kielzog van de Verenigde Staten verklaarden ook Engeland
en Nederland Japan de volgende dag de oorlog. De laatste maanden van 1941 en ook de
eerste van 1942 werd de Japanse suprematie echter steeds duidelijker. Op 9 maart volgde
de capitulatie van het KNIL. Jos werd krijgsgevangen gemaakt. “Ik heb me toen opgegeven in
de keuken te gaan werken. Ik specialiseerde me er helemaal in rijst te stomen voor twee
bataljons. In totaal ben ik drie en een half jaar krijgsgevangen geweest. Al die tijd heb ik mijn
vrouw, oudste dochter en ouders niet meer gezien.” Wat Jos wel zag waren de
verschrikkingen van de oorlog. “De Jappen waren beesten. Ik heb gezien hoe gevangenen
aan het prikkeldraad werden vastgebonden. Dat moest een afschrikwekkende werking
hebben. Of ze onderzochten je spullen en vonden een klein onderdeel van een radio. Je
werd dan ondersteboven aan een ladder vastgebonden en ze spoten water in je mond, net
zolang tot je vertelde waar de rest van de radio was.”

Atoombommen
Diepe indruk voor de rest van zijn lange leven maakte voor Jos de dwangarbeid die hij moest
verrichten aan de Birmaspoorweg. “De spoorlijn moest Nong Pladuk in Thailand en
Thanbyuzayat in Myanmar/Birma met elkaar verbinden en was 415 km lang. Het werd ook
wel de Dodenspoorlijn genoemd en dat was niet voor niets. Per dag stierven gemiddeld 75
arbeiders aan uitputting, ziekte of ondervoeding. Er zijn zo’n drieduizend Nederlanders bij
omgekomen. In totaal waren het er wel meer dan honderdduizend.” De zeer besmettelijke
ziekten gingen ook aan Jos niet voorbij. “Dysenterie, geelzucht en malaria, ik heb het
allemaal gehad. Ik moet wel zeggen dat ik er steeds goed tegen werd behandeld. Ik was in
die tijd een sterke kerel. Ik was 1,82 m lang. Dat was toen, ik ben nu nog 1,66 m.” Terwijl
Nederland op 5 mei 1945 de bevrijding al (of pas) vierde, ging de oorlog in het Verre Oosten
‘gewoon’ door. “Het was drie maanden later, 15 augustus 1945. We keken naar een soort
zondags toneelstukje. Ineens kwam er een sergeant-majoor aan. Hij riep: ‘The war is over!’.
Wij reageerden niet enthousiast, want we geloofden het niet. Toen herhaalde hij het nog
maar eens en vertelde over de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. De Japanners
hadden zich overgegeven. Het was dus echt waar! Later dat jaar werd ik gedemobiliseerd en
kon ik via mijn vader aan de slag in de haven van Batavia.”
een jonge Jos
een jonge Jos
JosWessels_E1671.jpg (107.56 KiB) 1851 keer bekeken
nog steeds zelfstandig wonend in zijn huis in Zeewolde
nog steeds zelfstandig wonend in zijn huis in Zeewolde
JosWessels_6336.jpg (189.31 KiB) 1851 keer bekeken
Jos Wessels interview (755).pdf
(60.96 KiB) 244 keer gedownload
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Plaats reactie