Trijntje Huistra op 1 september 2018 overleden.

Hier kun je informatie kwijt over huwelijk, overlijden en andere persoonlijke gebeurtenissen die betrekking hebben op ex-NNG-ers.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1750
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

Trijntje Huistra op 1 september 2018 overleden.

Bericht door webmaster »

Op de website van Hapin (https://hapin.nl/donateur-in-beeld-trijntje-huistra/) staat het volgende over haar geschreven:
Trijntje Huistra_Hapin.jpg
Trijntje Huistra_Hapin.jpg (97.05 KiB) 4076 keer bekeken
Met Trijntje Huistra introduceren we niet een doorsnee donateur, maar een vrouw die Papua goed kent. Ze werkte – met een korte onderbreking – bijna veertig jaar lang als onderwijzeres en verpleegkundige onder de Papoea’s.

‘Ik ben mijn hele leven al geïnteresseerd in de zending en de zendingsverhalen. Papua kwam bij mij binnen vooral door het boek “Jungle Pimpernel” van Anthony van Kampen en door een prauw van het Sentanimeer die in de gang stond van de kweekschool ‘Marienburg’ in Leeuwarden.

Op 15 juli 1960 vertrok ik naar Serui op het eiland Japen. Ik werkte er aan een christelijke lagere school. Na drie jaar keerde ik terug naar Nederland en ben ik de verpleegstersopleiding aan het Academisch Ziekenhuis van de VU in Amsterdam gaan doen.

In 1969 kwam ik in dienst van de zending van de Ned. Hervormde Kerk (Oegstgeest) en werd ik uitgezonden naar het ziekenhuis ‘Effatha’ van de GKI-kerk in Angguruk in de Yalimo-vallei. Ik werkte veertien jaar in het ziekenhuis en de omringende dorpen en hield me bezig met de Moeder- en Kindzorg. Weer terug in Nederland volgde ik een korte opleiding tot wijkverpleegster. Even daarna vertrok ik opnieuw naar Papua. Ik werd uitgezonden door de Vereinte Evangelische Mission in Wuppertal (Dld) naar Polimo in de Baliemvallei. Daar werkte ik samen met Käthe Glücks, een vroedvrouw, en had de opdracht de vrouwen in de dorpen te helpen wegwijs te worden in de moderne tijd, die steeds meer invloed kreeg in de dorpen. Sinds 1998 is er een Vrouwencentrum annex Meisjesinternaat, dat geleid wordt door zowel vrouwen uit de Yalimo- als de Baliemvallei, de kust en uit Sumatra. Op 25 juni 2002 sloot ik na achttien jaar mijn werk in Polimo af’.

Een leven lang in dienst van de Papoea’s. Trijntje vertrok ooit met de gedachte dat zij de Papoea’s moest helpen. Na veertig jaar bekent ze dat de Papoea’s háár juist hebben geleerd wat helpen is. Over het werk van Hapin is ze beslist:

‘Ik hoop zo dat Hapin nooit de moed zal verliezen om steeds maar weer te investeren in de jeugd van Papua, ook al mislukt er wel eens wat. Blijf doorgaan, houd persoonlijk contact, zoek de jeugd op die op straat leeft, die plotseling ophoudt met hun studie. Zoek de mensen in de kampong op waar de school, de poli onbemand is en vraag waarom de guru en de mantri niet op hun post zijn. En probeer dan als Hapin, samen met de dorpsbevolking iets op poten te zetten waarbij ze wél op hun post willen blijven. Hapin moet het blijven gaan om degenen die zonder hulp van de overheid hun leven beter willen maken, dus met hun lijf, hun eigen handen, hun eigen hoofd, eerlijk en oprecht. Dankzij Hapin is dat bij veel Papoea’s gelukt!’.
Op 1-9-2018 om 21:12 schreef Koen de Jager: Kreeg het bericht door dat vandaag Trijntje Huistra uit Leeuwarden is overleden.
Ik heb op mijn facebook pagina https://www.facebook.com/kjdejager?ref=tn_tnmn het bericht overgenomen van Dominee Phil Karel Erari en de foto in de bijlage erbij gezet.

Koen de Jager
Tribute buat Zr. Trijntje Huistra.
Dari WA Vivi saya baca tentang telah perginya Tante Trijntje di Belanda. Baik Tante Trijntje maupun tante Brechtje Folkerts adalah dua orang suster yang sangat dekat dengan orang Papua.
Trijntje di tahun 1950 merjadi guru di MVVS (Sekolah Sambungan Putri) Sekolah gadis di Serui yang dahulu terkenal sebagai Kota Bunga. Serui.... pusat pendidikan perempuan Papua..
Ada sebuah lagu yang terenal : Di taman Bunga yang permai, di kota Serui Manise.....
Ibu guru Trijntje hatinya sudah bersatu dengan orang Papua, sehingga di awal 1960an setelah belajar menjadi perawat, berangkat ke Yalimo dan bersama Dr Wim Vriend menjadi perawat di Angguruk, tetapi sekaligus menjadi perawat di berbagai kota, Prongoli, Kurima dan Apahapsili.
Trijntje mengadopsi seorang putri Angguruk yang diberinama Enni yang kelak menjadi Dokter perempuan pertama asal Yali di RS Betesda Tomohon dibawah asuhan Zr. Mogogibung.
Atas nama keluarga tetapi juga atas nama GKI, saya sebagai mantan Sekretaris Sinode GKI, saya patut menghaturkan limpah terima kasih kepada Zuster Trijntje yang telah menjadi saudara dan sahabat. Trijntje telah berjasa merawat saya ketika pada tahun 1975, saya menjalani fase pemulihan di Rumah Sakit Effata Angguruk. Dr Wim Vriend dan Suster Trijntje telah merawat saya, sehingga kaki saya yang lumpuh, bisa berjalan kembali .
Terima kasih padamu Suster Trijntje Huistra, atas jasamu kepada begitu banyak keluarga di Lembah Baliem Yalimo.
RIP Suster Trijntje Huistra.
Hidupmu tidak sia sia. Kini, engkau sudah ada berama Bapa dan Ibu Pencipta.
Phil Karel Erari.
TrijntjeJuistra.jpg
TrijntjeJuistra.jpg (99.68 KiB) 4077 keer bekeken
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1750
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

Re: Trijntje Huistra op 1 september 2018 overleden.

Bericht door webmaster »

In Memoriam: Trijntje Huistra vond iedereen bijzonder maar was het zelf
Trijntje Huistra_1.jpg
Trijntje Huistra_1.jpg (124.85 KiB) 3959 keer bekeken
Friesch Dagblad - Ellen Stikkelbroeck - 14 september 2018
https://frieschdagblad.nl/2018/9/14/in- ... s-het-zelf

Trijntje Huistra hield van mensen. Met name de Papoea’s hadden een speciale plek in haar hart. Ruim 36 jaar leefde ze te midden van hen in West-Papoea. Ze is van grote betekenis geweest voor velen.

Trijntje Huistra werd op 23 februari 1938 geboren in Zelhem in een domineesgezin. Toen haar vader een beroep aannam in Menaam verhuisde het gezin naar Fryslân. Trijntje volgde de lagere school in Menaam, deed de ulo in Leeuwarden en ging daarna naar de kweekschool in de stad. In het zendingsblad las ze verhalen over (toen nog) Nederlands Nieuw-Guinea. Daar wilde zij ook graag naartoe. ,,Maak eerst de kweekschool maar eens af”, zei haar vader. Na de kweekschool volgde ze op de Zendingshogeschool in Oegstgeest een drie maanden durende cursus over het land en het volk.

In 1960 werd ze voor drie jaar uitgezonden naar West-Papoea. Ze werkte daar als lerares op de lagere school in Seroei, op het eiland Japen in de Geelvinkbaai. Ze gaf er onder meer Nederlandse les. De voorgenomen drie jaar kon ze helaas niet volmaken. Toen het land in 1962 onder auspiciën kwam van de Verenigde Naties moest ze vertrekken. ,,Doe moasten alle Nederlanners fuort; as earsten de ûnderwizers”, vertellen Hindrik en Beitske van der Meer uit Jorwert, die in 1961 ook naar Seroei werden uitgezonden, als onderwijzers. ,,Trijntje wie as in suster foar ús.”

De Papoea’s lieten Trijntje niet meer los. Na terugkeer in Nederland volgde ze in Amsterdam vijf jaar lang de opleiding tot verpleegster en vroedvrouw. Daarna wilde ze terug. Ze werd opnieuw gevraagd voor uitzending. In 1969 werd ze door de Raad van de Zending van de Nederlandse Hervormde Kerk uitgezonden naar Angguruk in de Yalimovavallei. Daar werkte ze in het ziekenhuis onder dokter Wim Vriend en zette een informele verpleegstersopleiding op. Ook bezocht ze dorpen in de regio om de zorg voor moeder en kind te versterken. ,,Sy rûn fan plak nei plak. Dat wiene lange en gefaarlike tochten fan sa’n fiif oeren.” Ze deed zwangerschapsonderzoek, woog baby’s, gaf inentingen en gaf voorlichting over hygiëne. Ze sprak ook een beetje de lokale Yali-taal, wat zeer werd gewaardeerd door de bevolking.
Papoea

In Angguruk adopteerde ze Enny, een Papoeababy die ze zo het leven redde. Onder Enny’s Papoeastam was het in die tijd de adat (het gebruik) dat wanneer er een tweeling werd geboren, de ouders de mooiste baby uitkozen en de andere in de rivier gooiden. ,,In mem koe net twa lytse poppen it boarst jaan, waard tocht. En as’t twa bern tagelyk krigest, dan koe dat net fan ien man wêze, wie de gedachte.” Toen Trijntje hoorde over het lot van Enny ontfermde ze zich over haar. Ze voedde haar op in het Maleis en Nederlands en gaf haar de kans om te studeren. ,,Enny is in gelearde frou en sy is no de earste froulike arts yn Papoea.”

In 1983 verhuisde Trijntje naar de Baliemvallei waar ze zich in Polimo bezighield met vrouwenonderwijs. In opdracht van de Vereinte Evangelische Mission (VEM) uit Wuppertal zette ze mede een vrouwencentrum op: het P3W-centrum. In dit gebouw konden meisjes veilig wonen en naar school gaan. Met haar collega’s zette ze alfabetiseringscursussen voor vrouwen op, zodat ze zelf de Bijbel konden lezen. ,,Nog hoor ik Trijntje vertellen hóé belangrijk het was voor de vrouwen dat zij op deze manier volwaardig konden meedoen in kerkdiensten en bijeenkomsten”, zegt Mirjam Boswijk van Kerk in Actie.

De dienst begon een half uur later dan gepland, omdat het condoleren meer dan een uur duurde

Haar geloof was belangrijk voor haar. ,,Jezus wie har ynspiraasje-boarne. Mar”, zeggen Hindrik en Beitske van der Meer, ,,sy wie net dogmatysk. Har oertsjoeging wie net absolút.” Zij had iets lichtvoetigs. Een warme vrouw, goedlachs, liefdevol en met humor.
Terug naar Leeuwarden

Toen ze in 2002 met pensioen ging, keerde Trijntje terug naar Nederland. Ze ging in Leeuwarden wonen in het huis dat haar ouders hadden betrokken na haar vaders emeritaat. Daar werd ze lid van de Fenixgemeente waar ze vlakbij woonde. Toen die opging in de wijkgemeente ‘de Jacobijner’ werd ze een betrokken lid in de Grote Kerk. ,,Ze dacht altijd aan iedereen. Was er voor alles en iedereen. Onderhield met veel mensen een correspondentie. Ze was echt van betekenis voor onze gemeente”, aldus ds. Jan-Jaap Stegeman.

Ook bij de Papoea’s bleef ze altijd betrokken. Op de jaarlijkse Papoea solidariteitsdag smeerde zij de broodjes en heette iedereen persoonlijk welkom. ,,Ze had ook na haar pensioen ontzettend intensief contact met Papoea; belde wel bijna dagelijks met haar goede vriendin Marijke die daar nog altijd woont”, aldus Mirjam Boswijk. ,,Trijntje wist alles. Ik bezoek sinds 2007 regelmatig Papoea en zij was altijd meteen op de hoogte. Dan stuurde ze me een briefje ter bemoediging. Daar deed ze dan twee repen chocolade bij voor mijn zoons, die hun moeder een tijd zouden moeten missen. Dat is Trijntje ten voeten uit.”
Uitvaart

Die liefde voor de ander was er tot op het laatst. Op 1 september 2018 overleed Trijntje Huistra in haar woonplaats Leeuwarden. De uitvaartplechtigheid vond op 7 september plaats in de PKN Kerk in Menaam; in de kerk waarin haar vader in haar jeugdjaren predikant was. ,,De dienst begon een half uur later dan gepland, omdat het condoleren meer dan een uur duurde”, aldus Stegeman. ,,Haar hele geschiedenis zat bijeen in die kerk”, zegt Boswijk. ,,Dat laat wel zien hoe intensief zij betrokken was bij mensen.”

,,Sy hat foar in soad minsken in hiel soad betsjutten, mar sy wie sels altyd bang dat se net genôch die. Sa as it evangeelje skreaun is, sa hat sy libbe. En noch tocht sy dat sy net genôch die”, aldus Beitske van der Meer.

Boswijk: ,,Ze bleef altijd maar zeggen dat alles en iedereen bijzonder was, maar in feite was ze zelf bijzonder.”
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Gebruikersavatar
webmaster
Beheerder
Berichten: 1750
Lid geworden op: di 05 feb 2008, 08:00

Re: Trijntje Huistra op 1 september 2018 overleden.

Bericht door webmaster »

Trouw – De verdieping – maandag 8 oktober 2018

https://www.trouw.nl/home/trijntje-huis ... ~a8a6a787/

Een leven in dienst van de Papoea's

In Naschrift beschrijft Trouw het leven van onlangs overleden bekende en minder bekende mensen. Een tip voor Naschrift? Mail naar naschrift@trouw.nl Of per post naar Trouw/Naschrift, postbus 859, 1000 AW Amsterdam

CARL MUREAU
clip_image002[2].jpg
clip_image002[2].jpg (70.29 KiB) 3878 keer bekeken
Als Trijntje Huistra wordt begraven in het Friese Menaldum, bewijst een groep Papoea-vrienden haar zingend rond het graf de laatste eer. Ruim 13.000 kilometer verderop, in de Indonesische provincie Papua, worden op drie verschillende plaatsen kerkdiensten gehouden om stil te staan bij het overlijden van 'zuster' Trijntje. Ruim vijftien jaar geleden ging zij met pensioen en keerde ze terug naar Nederland, maar nog altijd leeft ze in de harten van het volk waar zij zelf zo van hield, de Papoea's.

Had ze nog geleefd, dan zou ze die aandacht 'wel wonderlijk en toch bijzonder' hebben genoemd. Maar ieder die haar heeft gekend, vindt dat overzeese eerbetoon niet meer dan vanzelfsprekend. Deze vrouw heeft zich heel haar werkzame leven ingezet voor de Papoea's. Niets was haar te veel. Toch vroeg ze zich op haar sterfbed af: heb ik wel genoeg gedaan? Maar zij was misschien wel de laatste om daaraan te hoeven twijfelen. Trijntje Huistra was volgens haar naasten eigenlijk 'te goed voor deze wereld'.

Deze bijzondere vrouw wordt geboren in Zelhem, als dochter van de hervormde dominee Oene Huistra en diens vrouw Aaltje Gezina Brouwer. Trijntje is de middelste van vijf kinderen. Jan en Ineke zijn de oudsten, Pieter en Corrie worden na haar geboren. Ondanks de oorlog hebben ze samen een fijne jeugd in een harmonieus gezin, dat in 1947 naar Menaldum verhuist. Trijntje ontwikkelt zich als een vrolijk kind, vol humor. Ze houdt van ravotten, maar is niet lastig, al ziet haar vader zich ooit tijdens een preek genoodzaakt om zijn dochter vanaf de kansel tot stilte te manen.

Trijntje Huistra gaat naar de mulo in Leeuwarden, waar ze vooral een grote belangstelling heeft voor geschiedenis. Heerlijk vindt ze de historische verhalen en met gemak stampt ze de bekende rijtjes in het hoofd. 754, Bonifatius bij Dokkum vermoord. 1600, Slag bij Nieuwpoort... Trijntje zal de jaartallen nooit meer vergeten. Ze volgt de kweekschool en gaat daarna naar de Zendingshogeschool in Oegstgeest. Trijntje kent geen twijfel, ze wil naar verre oorden om mensen te helpen, met Gods woord als leidraad.

Jungle Pimpernel

Waar die zendingsdrang vandaan komt? Het is niet zo dat het thema thuis dominant aanwezig is, maar bij de geboorte van Trijntje, ontvangt haar moeder een felicitatiekaart met daarop de afbeelding van een zwart en wit kind. Daarmee zou de kiem voor het avontuur zijn gelegd. De belangstelling voor Nieuw-Guinea wordt bij haar gewekt door het boek 'Jungle Pimpernel' van Anthony van Kampen en op de kweekschool heeft ze bijzondere belangstelling voor een prauw van het Sentanimeer die daar staat tentoongesteld. Dit alles maakt dat ze in 1960 naar Nieuw-Guinea vertrekt, het laatste restant van onze kolonie Nederlands-Indië.
clip_image003[2].jpg
clip_image003[2].jpg (45.93 KiB) 3878 keer bekeken
Als onderwijzeres op een lagere school in Serui, op het eiland Japen, raakt ze meteen verliefd op het land en zijn volk, de Papoea's. Wanneer de Verenigde Naties onder Amerikaanse druk Nieuw-Guinea in 1963 overdragen aan het Indonesië van president Soekarno, moeten alle Nederlanders vertrekken. Trijntje gaat met pijn in het hart. Ze vindt het vreselijk voor zichzelf, maar voelt vooral dat 'haar' volk in de steek gelaten wordt. Liefst gaat ze zo snel mogelijk terug. Omdat onderwijzers uit Belanda (Nederland) niet meer welkom zijn, volgt ze in Amsterdam een opleiding tot verpleegkundige en vroedvrouw.

In 1969 is het zo ver. Trijntje wordt uitgezonden naar het centrale bergland van Irian Jaya, zoals het dan heet, waar ze gaat werken in het Effatha-ziekenhuis in Angguruk. Die plaats ligt in het hoogland, 200 kilometer van de kust, en is alleen per Cessna-vliegtuig te bereiken. Ze verricht er al het verpleegkundige werk dat denkbaar is, niet alleen in het ziekenhuis zelf, maar ook in de omliggende dorpen. Voor urenlange wandelingen, vol klimmen en dalen, deinst Trijntje niet terug. Ze slaapt in eenvoudige hutten, komt daar onder de vlooienbeten te zitten, maar ook dat neemt ze voor lief. Wat nodig is om deze Papoea's in de Yalimo-vallei te helpen, dat doet ze. Vooral de moeder- en kindzorg is bij haar in uitstekende handen. De lokale mensen lopen weg met zuster Trijntje.

Voor urenlange wandelingen, vol klimmen en dalen, deinsde Trijntje niet terug

Als ze na veertien jaar wordt teruggeroepen naar Nederland, doet haar dit opnieuw verdriet. In Amsterdam, waar ze een opleiding tot wijkverpleegkundige wil volgen, slaat de heimwee toe. In de stad vol stenen, drukte en uitlaatgassen, verlangt ze terug naar die stille avonden in de bergen, waar ze onder de sterrenhemel uitkeek over de vreedzame vallei. Wanneer de Vereinte Evangelische Mission uit Duitsland haar vraagt om in de Baliemvallei Papoea-vrouwen te helpen wegwijs te worden in de moderne tijd, aarzelt ze geen moment. In 1983 keert ze terug, naar het plaatsje Polimo, waar ze het Vrouwencentrum Tuangken zal opzetten. Elke plank voor de nieuwbouw gaat door Trijntjes handen.

In dat vrouwencentrum annex meisjesinternaat werkt Trijntje met enorme toewijding en met de Bijbel als richtsnoer. Ze leert vrouwen lezen en schrijven, geeft naailes, brengt ze hygiëne bij en geeft voorlichting over voeding. Het is opnieuw stoer werk dat Trijntje verricht, maar ze doet het zonder klagen. Door vrouwen sterker te maken, help je een heel volk, is haar stellige overtuiging.

Trijntje staat 24 uur per dag, zeven dagen per week voor de mensen klaar. Waar ze komt, brengt ze gezelligheid. Ze is vrijgevig. Vele jonge Papoea's stopt ze geld toe om te kunnen studeren. Er zijn erbij die om hulp blijven vragen, zelfs als hun studie al lang is afgerond, en dan heeft Trijntje toch nog moeite om die opgehouden hand te weigeren. Ze heeft een ruim hart, staat voor iedereen klaar, maakt geen onderscheid. Als tijdens een opgelaaide stammenstrijd de vijand bij haar aanklopt om te schuilen, biedt ze onderdak.

Humor

Bij alles wat ze doet, weet ze mensen echt te raken, met oprechte interesse en haar altijd aanwezige humor. Tegen vriendin Marijke Bakker geeft ze eens hoog op over haar leerling-verpleegkundigen. "Die meisjes zijn ook zo goed in taal. Als ik 'welterusten' zeg, gaan ze meteen afwassen." Als ze op latere leeftijd een nieuwe hartklep krijgt, vraagt ze de cardioloog om een exemplaar van een rund in te planten. "Want als het van een varken is, kom ik Indonesië niet meer in." Op de vraag waarom ze eigenlijk zo ver van huis haar werk heeft gezocht, luidt het antwoord: "In de Achterhoek van Nederland ben ik geboren, nu werk ik in de Achterhoek van de wereld".
clip_image004[2].jpg
clip_image004[2].jpg (42.14 KiB) 3878 keer bekeken
De Papoea's in het binnenland, met name in de Yalimo-vallei, leven eigenlijk nog in het Stenen Tijdperk als Trijntje bij hen komt werken. In relatief korte tijd maakt de bevolking een razendsnelle ontwikkeling door. Op veel vlakken wordt vooruitgang geboekt, zoals onderwijs en medische zorg. Maar die progressie heeft ook zijn schaduwzijde, die materialisme heet.

Daar komt bij dat Indonesië, als nieuwe machthebber, de Papoea's als tweederangsburgers behandelt. Hun leefomstandigheden zijn anno 2018 zeker niet rooskleurig te noemen. Dat maakt dat Trijntje zich soms hardop afvraagt: heb ik wel genoeg gedaan?

Er zijn honderden mensen die deze twijfel in het hoofd van Trijntje Huistra zo zouden willen wegnemen. Maar hét levende bewijs van haar goede werk heet Enny Kenangalem. Als laatstgeborene van een Papoea-tweeling is zij gedoemd om in de rivier te worden verdronken. Haar familie heeft dit voornemen, omdat ze die extra mond niet kan voeden. Zuster Trijntje weet van die gewoonte en besluit zich over het meisje te ontfermen. Enny wordt haar pleegdochter, die ze zal opvoeden alsof het haar eigen kind is.

'In de Achterhoek van Nederland ben ik geboren, nu werk ik in de Achterhoek van de wereld'

Door dit meisje van de dood te redden, spaart Trijntje vele levens, zal later blijken. Enny wordt de eerste Papoea-vrouw die afstudeert als arts. Intussen doet ze ook promotieonderzoek naar de bestrijding van malaria. Net als haar (pleeg)moeder heeft gedaan, wil zij dorpen in de binnenlanden bezoeken om medische zorg te verlenen. Want waar de steden op Papua snel moderniseren, blijven de afgelegen gebieden achter, zeker als het om gezondheidszorg gaat. Daar is goed werk te doen, weet Enny uit eigen ervaring.

Met pensioen


Trijntje Huistra keert in 2002 definitief terug naar Nederland, waar ze aanvankelijk moeite heeft om zich aan te passen. De maatschappij is verhard, vindt ze. Waar is het goede oude naoberschap gebleven? Grote moeite heeft ze met het moderne consumptiegedrag, waar Moeder Aarde onder lijdt. Maar Trijntje weet haar draai te vinden. Vanuit haar ouderlijk huis in Leeuwarden zet ze zich actief in voor de Grote Kerk in de Friese hoofdstad. Ook wanneer ze geen ouderling meer is, blijft ze mensen trouw huisbezoeken brengen. "Daar rekenen die oude mensen op", zegt ze, als ze zelf al tegen de tachtig loopt.

Ze blijft gul voor haar medemens. Een van haar vaste 'klanten' kan elke vrijdag rekenen op een portie zalm. Voor de krantenbezorger hangt ze zakjes Engelse drop aan de voordeur. Geen zus, broer, vriend of kennis bezoekt ze zonder wat lekkers mee te brengen, bij voorkeur een portie Friese 'dúmkes'. Ze stuurt kaarten naar ieder die aandacht behoeft en knoopt met jan en alleman een vriendelijk praatje aan. Met de trein reist ze heel het land af, want Trijntje heeft veel vrienden, van wie de meesten banden of affiniteit hebben met de Papoea's.
clip_image006[2].jpg
clip_image006[2].jpg (88.78 KiB) 3878 keer bekeken
Om de paar jaar brengt ze zelf nog een bezoek aan Papua, zoals de Indonesische provincie nu heet. Ze is weliswaar alleenstaand, maar Trijntje heeft wel een soort grote 'schoonfamilie': de Papoea's. Ze schrijft veel en belt ook wekelijks met vriendin Marijke, die nog altijd op Papua woont. Zo blijft Trijntje goed op de hoogte van het leven daar. Hier wordt ze actief voor de Werkgroep Papoea Solidariteitsdagen en geeft ze vele lezingen. Als ze Papoea's op bezoek krijgt in Nederland, laat ze hen de Afsluitdijk zien, als bewijs dat wij het hier ook niet voor niets hebben gekregen, maar dat we hard voor onze welvaart hebben moeten werken.

Onvermoeibaar lijkt ze, tot ze ernstige hartproblemen krijgt. Op haar sterfbed lijkt ze te wachten tot pleegdochter Enny met Marijke uit Papua overkomt. Die snellen rechtstreeks van Schiphol naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Als Trijntje is overleden, zal Enny haar voor de laatste keer wassen, zoals zij door haar pleegmoeder werd verzorgd toen ze in dat ziekenhuis van Angguruk ter wereld kwam. Een mooier blijk van dank namens het Papoea-volk had Trijntje niet kunnen krijgen.

Trijntje Huistra werd op 23 februari 1938 geboren in Zelhem. Zij overleed op 1 september 2018 in Leeuwarden.

Ze werkte bijna veertig jaar als onderwijzeres, verpleegkundige en sociaal werker met, voor en tussen de Papoea's.
Geniet van je herinneringen. Zoals het toen was wordt het nooit meer.
Plaats reactie